ÇÜNKÜ               

Çünkü ağlıyordun.

Çünkü gelemiyordum yanına.

Çünkü yirmi yaşındaydım

Çünkü hayat zordu

Çünkü yirmi yaşındaydım

Çünkü işsizdim

Çünkü sensizdim

Çünkü elim kolum bağlıydı

Çünkü gelemiyordum.

Çünkü gitmiştin.

Çünkü sensizdim.

Çünkü gökyüzü ağırdı.

Çünkü toprak istemiyordu.

Çünkü hayat zordu.

Çünkü yoksuldum.

Çünkü gitmiştin.

Çünkü bir avuç ilacı yuttuğumda bile sana aşıktım.

Çünkü hayatım bir delinin peşinde upuzun bir boşluktu.

Çünkü o uzun süren yalnızlık günlerinde sana dair bir şey yoktu hayatımda.

Çünkü Uzun ve boş bir kervanın can yakıcı ve soğuk sessizliğiydi yokluğun.

Çünkü evlenmiştin.

Çünkü bir kızın olmuştu.

Çünkü başka birisinin yanında ben nefes alamıyordum.

Çünkü insanlara hiç güvenmiyordum artık.

Çünkü insanlara değerde vermiyordum hiç.

Çünkü tüm doktorlar tüm filozoflar tüm yazarlar da bana düşmandı.

Çünkü kimse bana yardım etmiyordu.

Çünkü zaman zaman ellerin geliyordu aklıma.

Çünkü artık senden nefret ediyordum.

Çünkü hiçbir kadını sevemiyordum.

Çünkü Hiçbir insanı sevemiyordum.

Çünkü kimsesiz bir kimsesizdim.

Çünkü uzun sürdü bu durum.

Çünkü uzun zaman kaybettim.

Çünkü sana anlatamadığım şeyler biriktirdim.

Çünkü bunu da yendim dediğin gibi.

Çünkü artık hayatıma devam etmeliyim.

Çünkü altmış yaşındayım.

Çünkü yaşamalıyım daha...

Çünkü az önce seni toprağa verdik.

Çünkü kızın çok iyi bir insan.

Çünkü resimlerini gördüm, videolar izledim seninle ilgili.

Çünkü Torununla oyunlar oynadım.

Çünkü kızın senin kahkaha attığını hiç hatırlamıyor.

Çünkü artık gitmeliyim.

Çünkü başka hayatlarda var.

Çünkü mezarının başında sana bunları söylerken ben seni affettim.

Çünkü senin de beni affetmeni istiyorum.

Çünkü hayat bir kelebeğin kanadındaki bir tutam toz…

                                                                                            Ali  Oğuzhan Vural