KAHRETSİN
Üçüncü sınıf bir meyhanenin yetmiş mumluk ampulündeyim
Gözyaşlarımı silmek bile gelmiyor içimden.
Olmayacağını ve hiç duymayacağını bile bile
Sana sesleniyorum…
Neredesin?
Bir zamanlar denizlerini düşlediğimiz ülkelerin birinde
Yaşayan krallar gibi bir halim var şimdi
Hepsinin üzerinde ve hepsiyle birlikte
Gelmiyor sana anlattığım günlerin hiçbiri.
Oysaki…
O zaman bana da seslenip güler misin diye umutlar
beslenirken
Ve sonra gülen gözlerine nankörlükle bakarken…
Aslında çocuklar gibi mutlu ve umut dolu olmak gerekirken
Neden mi bu isli bu boş yerdeyim?
Kim bilir…
Ne bir ses, ne de bir ışık var duyularımı uyaran.
Bir hatıra bile yok beni heyecanlandıran
Nasıl bir ölümse bu nasıl bir lanetse
Ancak yaşıyorum eğer buna yaşamak denirse
Kahretsin…
Yorumlar
Yorum Gönder